ز سرما گر چه اشک از گونه می بارید

ز سوز باد های سرد حتی مرد مینالید

شب و تاریکی و سر در گریبانی 

و کاج   سبز در بین درختان باز تنها بود

شبان تاریک و سرد و وجشت اور بود و   طولانی 

یتیمی در خیابان پرسه میزد

حرتش   سوزش ، تماشا بود

یا در یاد بابا بود

شبی   دور از سحر ، افسرده ،   سرد و یخزده خلوت 

ستاره ی اسمان و ماه در زندان نیلی بود

دو گونه ی اسمان هم جای سیلی بود

و   شلاقی که هردم بر تنش میخورد

و فریادش که بر میخواست

زمستان بود